Aanwezig

Dus ge ging een aanwezige vader zijn. Belofte aan uzelf.
En het volgende wat ge uzelf ziet doen, is uiteengaan met de moeder van uw kinderen. Plots zijt ge nog maar half aanwezig. Week om week. En die formule blijft ge herhalen, tot ge ineens een kind afzet om te gaan studeren in Praag.
Uw laatste kind, uw jongske.
En ge wuift. En dan?
Dan hebt ge 900 km de tijd om u af te vragen hoe aanwezig ge zélf zijt geweest.

Aanwezig zijn. Het lijkt wel een opdracht in een tijd vol prikkels die ons naar elders lokken.
In zijn nieuwe voorstelling probeert Johan Terryn zoveel als mogelijk in het hier en nu te kruipen. Er te zijn en te blijven.

Hij herinnert zich zijn vader die aanwezig was zonder aanwezig te zijn. Net als zovele vaders van die generatie. Wat je ook vroeg, het antwoord was steevast ‘hmm’. Wanneer hij zelf zijn jongvolwassen zoon in een verre, vreemde stad achterlaat en hij twijfelend zwaaiend wegrijdt, vraagt hij zich af of hij het zelf wel genoeg is geweest. Aanwezig. Het gevoel ‘Ik heb nog zoveel te geven’ plaagt hem.

Op de lange terugrit verzamelt hij de belangrijkste dingen die hij nog moest zeggen. Een speech om zijn zoon het leven in te sturen. Geholpen door zijn podcastgasten maakt hij zijn eigen -soort van- ‘Wear Sunscreen’ oftewel: ‘900 km goeie raad om ten volle aanwezig te zijn in dit leven’.

Net als in zijn eerdere voorstellingen ‘Het Uur Blauw’ en ‘Tot Onze Grote Spijt’ weet Johan Terryn met zijn stand-up psychology opnieuw te raken. Zijn toon varieert tussen grappig, bezwerend, ontroerend en hartverwarmend.