Poëzie op zondagmorgen

Liefde, dood, ontzegging en gemis. Het zijn de eeuwige thema’s van de literatuur, het zijn van meet af aan, met de debuutbundel Het meisje en de dood, ook de thema’s die het werk van romanticus Jean Pierre Rawie beheersen. Een oeuvre tegen de keer en de modes van alledag, veelal gezet in de klassieke en tijdloze sonnetvorm, in rijm en metrum. Thema’s in een milde toon, doortrokken van ironische momenten, en verwoord in veelal verrassende en nieuwe variaties. Met de bundel Onmogelijk geluk (1992) wordt Rawie dé volksdichter bij uitstek. Zijn verzen verschijnen in talloze rouwadvertenties. Ook bundels als Geleende tijd, Gedeeld verleden en We hebben alles nog te goed kennen een groot succes.

Met Vroeger was alles beter, behalve de tandarts, een verzameling columns, startte Rawie aan een unieke autobiografie, waarin hij amusant en weemoedig getuigt van zijn wedervaren in een steeds merkwaardiger wereld. Hebben we hiervoor tachtig jaar gevochten is het meest recente deel van deze ‘kleine beschouwingen’.