Dances Of Death (Dag van de Dans)

Een rituele dodendans voor de 21ste eeuw die het levensbevestigende potentieel van fysieke uitputting blootlegt

Nieuwe ongeneeslijke ziekten achtervolgen ons, het aantal zelfdodingen neemt jaarlijks toe en de klimaatverandering roept beelden op van een naderende apocalyps. De dood is sterk aanwezig in ons leven. Hoe gaan we daarmee om?

Choreograaf Michiel Vandevelde neemt in Dances Of Death het overlijden van zijn moeder als uitgangspunt om te onderzoeken hoe je de dood een plek kan geven. Ooit had ze de ambitie om danseres te worden, maar haar ouders wilden daar niet van weten. Het enige wat is overgebleven van haar stille droom zijn drie korte 16mm-filmpjes van toen ze 18 jaar was: de glorietijd van haar danscarrière.

Vandevelde focust op de danse macabre, een motief dat ook in de erfenis van zijn moeder te zien is. Door de emotionele lagen van de dansers en de verschillende muzikale referenties wordt de context van de dodendans in Vandeveldes versie verbreed naar onze huidige maatschappij.

“Die dansers nemen je, samen met de begenadigde zangeres, mee op een dansante versie van de rouwstadia waar een mens doorheen sukkelt na het overlijden van een geliefde. Eerst stil en sierlijk bewegen, met een boeketje van de kleinste en de fijnste witte bloempjes als houvast in de hand. Dan stampvoetend, tierend, huilend, hijgend het verdriet uit je lijf jagen. Dan voorzichtig lachen. En, tot slot, je ontdoen van de rouw in een extatische, haast sensuele eredans aan degene die heenging.” - ‘Dansvoorstelling 'Dances of Death' van Michiel Vandevelde verbluft’ – Knack Focus © Els Van Steenberghe