Wildeman

Welke daad- en veerkracht moet een mens tegenover verdriet stellen?

“Zou het waar zijn dat de Allerhoogste u een rekening presenteert? En indien wel, hoe ziet de mijne er dan uit?’

Ieder jaar in augustus gaat bij de uit Vlaanderen gevluchte cafébaas Beer het licht uit. Dan sluit hij zich op in z’n zolderkamer in Amsterdam om af te dalen in de gebeurtenissen van z’n leven. Het is een geschiedenis van verdriet en schaamte, met het broeierige Antwerpen van de 16e eeuw als decorum. Een stad die drijft op handel en geld maar waarin de eenheid zoek is. En ook Beer is verscheurd, door een verinnerlijkte pijn waar hij niet omheen kan: drie vrouwen verloor hij in het kraambed, en nog steeds is hij op zoek naar die spreekwoordelijke andere helft. Is er voor Wildeman ook een Wilde-vrouw? En is dat niet het verlangen van iedereen?

Op uitnodiging van artistiek directeur Piet Arfeuille schreef Jeroen Olyslaegers, uitgaande van zijn bejubelde historische roman Wildevrouw een nieuwe monoloog Wildeman voor rasverteller Bob de Moor.

In de monoloog krijgt de persoonlijke geschiedenis van Beer de focus. Hoe ga je met verdriet om? Mag men langer rouwen dan de omgeving dat meestal verdraagt? Kan er een moment komen waarop je je niet meer verzet tegen de pijn, maar die als het ware omarmt of loslaat? En hoe ga je om met een schuldgevoel? Blijft het opgesloten in je lichaam en ziel? Of komt er een moment dat het woorden krijgt en tot inzichten leidt?